انشای زیبا و ادبی درباره پرواز بدون بال

گاه می اندیشم آیا انسان آن قدر حقیر است که مانند یک شاپرک هم نتواند باشد؟! شاپرکی به آن کوچکی با دو بال ضعیف و ظریفش به همه جا پر می زند ولی انسان نه!

بعد به این فکر می کنم که انسان قدرت تخیلی دارد که با آن می تواند به هر کجا که می خواهد سفر کند، بالا تر از هر موجودی.

با این حال هر وقت پرنده ای را در آسمان می بینم آرزو می کنم کاش می توانستم پرواز کنم و همه جا را از آن بالا ببینم ولی افسوس که بدون لوازم و وسایل انسانی این کار شدنی نیست پس چشمانم را می بندم و پرنده ی خیالم را در آسمان رویا به پرواز در می آورم، آن جا محال و غیر ممکن وجود ندارد و همه چیز شدنی است، پروازم آغاز می شود … پروازی بدون بال.

زمین را از آن بالا نگاه می کنم، چه قدر همه چیز کوچک است و در عین زیبایی به نظر بی ارزش می آید، انگار از بالا که نگاه می کنی همه چیز رنگ می بازد و چیزی غیر از شکوه و عظمت خالق به چشم نمی آید.

شاید به همین دلیل است که خدا را همیشه در آسمان تصور می کنیم و وقتی می خواهیم با خدا حرف بزنیم رو به آسمان می کنیم.

چه جنگ ها و نزاع هایی در این زمین شکل نگرفته که اگر همه ی انسان ها می توانستند پرواز کنند و زمین را از بالا بنگرند شاید به بی ارزش بودن بسیاری از مسائل پی می بردند و بسیاری از آن اتفاق های بد نمی افتاد.

بالا را نگاه می کنم، آبی بی کران آسمان نهایت ندارد و ابر ها مثل پنبه هایی نرم در آسمان پخش شده اند، در میان آن ها خدا را جست و جو می کنم، می خواهم سراغ مادر بزرگم را از او بگیرم چون سال ها پیش به سوی خدا پرواز کرده است.

شاید معنای پرواز بدون بال برای انسان همین باشد، خدایی که عاشق ماست و همه ی ما به سوی او باز خواهیم گشت روزی به روح ما دو بال خواهد داد، دو بال زیبا که این بار تمام پرنده های دنیا حسرت داشتن آن را خواهند خورد.

ما با آن بال ها در آسمان اوج گرفته و از گرفتاری های زمین خلاص خواهیم شد و به ابدیت خواهیم پیوست.

در آن جا انسان هایی را خواهیم دید که هیچ کدام بال ندارند اما به بالا ترین جای آسمان رسیده اند.

ارائه شده توسط : حسین ایزدی

در وب سایت : جم نما